Being an AuPair 101
"Kendi Deneyimlerim"
Benim mesaj aldığım ilk aile Long Island'da yaşıyordu, NewYork'un güneydoğusunda.
Sabah saatleriydi ve ben EurAuPair sisteminden mail geldiğini görünce, tabiri caizse, delirmiştim. Çünkü yaklaşık bir aydır bekliyordum ve henüz hiç mesaj almamıştım. Benimle görüşmek istediklerini belirten ve ne zaman müsait olduğumu soran bir mesajdı. Aradaki saat farkını göz önünde bulundurarak (7 saat) bir aralık belirttim. Onlar da ertesi gün için meeting ayarladılar. Ayarladılar diyorum çünkü; biz sistem üzerinden mesajlaşıp tam saate karar verdikten sonra, telefonumda bulunan takvimde bir meeting etkinliği ile karşılaştım. Onlara ve bana göre görüşme saatleri, hangi linkle görüşmeye katılabileceğimi içeren bir etkinlik... Dürüst olmak gerekirse şaşırmıştım, daha analog bir şeyler bekliyordum sanırım.
Bu görüşme için "İş için Skype" indirmem gerekti. Ertesi gün, görüşme saatinden 1 saat önce hazırdım ve çok heyecanlıydım. Arkaplanımın nasıl gözüktüğüne baktım, kamerada nasıl çıktığıma... Sağa doğru mu tutsam yoksa sola doğru mu? Arkadaki çiçeği biraz daha ileri mi çeksem? Bunları anlatıyorum çünkü yazının devamında, bu "endişeli ve materyalist halime" daha fazla değineceğim.
Tam dakikasında arama geldi! Söylemeliyim, dakik insanlar her zaman saygımı kazanır. Çünkü ben de her zaman, yaptığım her işte dakik olmaya özen gösteriyorum. Ben aşırı heyecanlı bir şekilde, yüzümde dev bir gülümsemeyle görüntülü aramayı açtım. Karşıma host-dad çıktı. Onun da yüzünde kocaman bir gülümseme vardı ve birbirimize "Merhaba, nasılsın?" dedikten sonra kendi sorularını sormaya başladı. Keşke bütün sorularını hatırlayabilseydim ama çok fazla soru sorduğunu garanti ederim.
"Neden AuPair olmak istiyorsun?", "Önceki deneyimlerin nedir?", "Neden Amerika?", "Hangi ülkelere gittin?", "Nerede okuyorsun?", "Hobilerin nedir?" ve daha birçoğu. Bunlar sadece hatırlayabildiklerim. Konuşmanın 10.dakikasında kameraya anne de girdi. Girdi ama omzunda bir bebekle... 😱 Ben sistemde "2 yaşından küçük çocuklara bakmak istemiyor." ibareli sınırlı sayıdaki AuPair'lerden biriydim. (Evet bunu seçme şansınız var.)
Eh, ne oldu şimdi? Neden benimle görüşmek istediniz? Hiç renk vermeden konuşmaya devam ettim. Ehliyetimi yeni almış olduğum için (sırf bu program için almıştım) bana araba konusunda kendime güvenip güvenmediğimi sordular. Ben de dedim ki "Türkiye'de araba kullanabilen herkes Amerika'da da rahatla kullanabilir". Orada çok katı trafik kuralları var. Bizlerse sinyalin ne olduğunu bilmeyen, yaya geçidinin tam olarak ne işe yaradığını anlayamamış insanlarla aynı trafiğin içindeyiz. Ben böyle söyleyince güldüler tabii. Görüşmede bir sıcaklık oldu. İtiraf etmeliyim, başından beri hep bir sıcaklık vardı. Eğer yeni bebek sahibi olmamış olsalar ve yarım düzinelik bir aile olmasalar (4 çocukları vardı) onlarla eşleşme ihtimalim çok yüksekti. Anne Avrupalı, baba Latin kökenliydi. Aile fotoğrafları katalogdan çıkmış gibiydi. Kendileri de oldukça sıcaktı. Ancak ben bebeği görür görmez kararımı vermiştim. Çünkü çocukların yaşları; 5 ay, 2.5, 4 ve 13. Bu kesinlikle benim altından kalkabileceğim bir aile değildi.
Tek bebek? Tamam. Diğer 3 çocuk? Tamam. Ama hepsi bir arada? Yo, hayır. 😐
Sordukları sorular arasından birini hiç unutmuyorum. Baba demişti ki "İçinde bulunduğumuz durumu anlaman açısından, eğer, sen çocukları okul sonrası aktiviteye götürürken arkada bebek ağlamaya başlarsa ne yaparsın?" Mavi ekran vermiştim. Gerçekten, bana 2 yıl kadar gelen ama aslında 1 saniyelik bir süre, gözlerimin önünde 404 Not Found belirdi. Sonra da "Siz ne yaparsanız onu yaparım, sizden öğrenmeliyim." demiştim. Baba da gülüp "Akıllıca." demişti. Eh, yani öyle soruya böyle cevap.
Biz 1 saatlik görüşmeyi bitirdikten ve ben telefonu elimden bıraktıktan sonra yere oturup "Lütfen bana olumlu dönüş yapmasınlar, beni sevmemiş olsunlar." demiştim. Bu kadar tatlı bir aileyi reddetmeyi başaramayacaktım çünkü. Ancak 20 dakika içinde anneden mail geldi. Bana bir aylık schedule'u atmış ve beni çok sevdiklerini söyleyip, aileleriyle ilgilenip ilgilenmediğimi sormuştu. Tek cümleyle aylık programlarını özetleyecek olursam; bu program için ahtapot olmak gerekir.
Annemle beraber oturup düşündükten sonra olumsuz dönüş yapmaya karar verdim. Açık ve net bir şekilde, özetle, dedim ki "Ben sizin aileniz için yeterli değilim." Evet, cidden söyledim bunu. Dikkat etmeniz gereken bir başka kısım da bu bence. Lütfen, her konuda aileye karşı dürüst olun. Çünkü söylenen her yalan bir şekilde ortaya çıkıyor.
Mailimi çok iyi karşıladılar. Açık sözlülüğümü, dürüstlüğümü takdir ettiklerini ve aile arayışımda başarılar dilediklerini içeren tatlı bir maille dönüş yaptılar. Böyle bir cevap alacağımı beklememiştim ve ciddi ciddi çok sevinmiştim.
İkinci aileyle, Eylül grubunda Amerika'ya beraber gidecek olduğum ve pek sevdiğim bir arkadaşım sayesinde görüştüm. (Eğer okursan, çok öpüyorum seni.) İlk olarak, bahsettiğim arkadaşıma mesaj atmışlardı ancak ailenin kedileri vardı ve arkadaşımın da kediye alerjisi. Eh, olmadı tabii. Şirketin de vesilesiyle bana yönlendirildiler. Anne bana hem sistem üzerinden yazdı hem de mail attı. Kendi ailelerini tanıtan, içinde birçok fotoğrafın bulunduğu bir dosya göndermişlerdi.
Bu dosyalar gerçekten çok işe yarıyor. İlk ailede olduğu gibi, kör bir kuyuya dalmayacaktım bu sefer. Bebek var mı yok mu, önceden haberim olacaktı. 😄
Üç çocuklu bir aileydi ve Kuzey Karolina'da yaşıyorlardı. Çocuklar yaş olarak büyüktü. Bir ağabey ve erkek-kız ikizler. Hepsi okula gidiyorlar ve okul saati boyunca boşum, mükemmel.
Yine hazırlandım, arkaplanıma oyuncaklı yatağımı koydum ve kamerada nasıl göründüğüme onlarca kez baktım. Sağda mı durmalıyım? Solda mı? Bu seferki görüşmem aile evimde değil, öğrenci evimde olacaktı çünkü.
Anneyle, normal Skype üzerinden, tam olarak karar verdiğimiz saatte görüşme yaptık. (Artı puan) Tatlı bir kadındı. Yaklaşık yarım saat konuştuk ve çok klasik sorular sordu. "Neden AuPair olmak istiyorum?", "Önceki tecrübelerim nelerdi?" vs. İlk görüşmemde olduğu gibi, aklımda net olarak kalan bir sorusu yok açıkçası. İlk aileye kıyasla çok daha net ve anlaşılır bir İngilizceyle konuştuğunu söyleyebilirim. Native-speaker olmadığımın bilincindeydi yani (Artı puan). Bana özel yatak odası ve banyo vereceklerdi(Artı puan). Önceki aileme bunları sormamıştım çünkü bebeği görür görmez kararımı vermiştim.
Yaklaşık yarım saat süren görüşmemiz biterken host-mom, bana ikinci görüşmeyi ne zaman yapabileceğimizi sordu. Ve birkaç gün sonrası, aynı saat için sözleştik. Sevinmiştim açıkçası çünkü aile kafama yatmıştı ve benimle ikinci görüşmeyi istiyorsa anne de aynı şekilde düşünüyor demekti.
Ancak ne oldu? NE OLDU? Bizim görüşmemizi unuttu. (Eksi 99999 puan) Önceki gece ailecek dışarı çıkmışlar, çok yorulmuşlar ve görüşmemiz tamamen aklından çıkmış. 😒 WHAT?!
Çok kötü hissettiğini, nasıl unuttuğunu anlayamadığını söyleyen, özür dilediği mailler attı ve yeni bir meeting günü belirlemek istedi. Bir insanın alabileceği en üst seviyede alttan aldım. Çünkü aile profili kafamdaki profile çok yakındı ve bir anda kestirip atmak istemedim.
Ancak "İyilik yap, denize at." demişler. İkinci görüşmemize bir gün kala, anne, başka bir AuPair'le eşleştiklerini, onunla benden önce görüşmüş olduklarını ve onu seçtiklerini söyleyen bir mail attı. Cevap vermedim. Çünkü madem böyle bir durum var, neden benimle ikinci görüşmeyi ayarlamıştı ki?
Ne kadar "Yok, ben ciddiye almıyorum. Olumsuz da dönüş yapabilirler tabii ki." deseniz de umut ediyorsunuz. Sistemden aldığınız her mesaj, potansiyel bir Amerika deneyimi çünkü. İster istemez ilk mesajdan itibaren umut ediyorsunuz. İkinci görüşmem "Böyle de olabilir, olumsuz dönüş de alabilirsiniz ve her şey mükemmel gitmeyebilir." konulu deneyimimdi.
Üçüncü aileyle mezuniyetime bir hafta kala tanıştım. Başlangıç hikayesi biraz paranormal.
Balo dönüşü arkadaşımın evinde kalmıştım ve gece rüyamda Ozman şirketinden birisinin bana bir kağıt verdiğini, yeni bir ailenin benimle görüşmeyi tercih ettiğini söylediklerini görmüştüm. Sabah genelde gözümü açar açmaz telefonuma bakarım. O sabah da öyle yaptım ve EurAuPair sisteminden gelmiş bir maili görünce de şok oldum. ŞOK OLDUM!
Şu an eşleşmiş olduğum ve çok sevdiğim host-mom'dan mesaj gelmişti! Bana telefon numarasını vermişti ve oradan konuşabileceğimizi söylemişti. Bu ilk defa oluyordu. Yani, ilk defa bir aile benimle telefon numarasını paylaşmıştı. Bu çok samimi bir hareket. Sistem duvarları olmadan iletişimde olmak...
Ben de hemen WhatsApp'tan yazdım tabii. New York'ta, Manhattan'a çok yakın bir yerde yaşıyorlardı. Yazışmak için ne zaman müsait olduğumu sordu. Ben de bir an texting olacağını düşündüm ve müsait olduğumu söyledim. 10-15 dakika konuşacağımızı söyledi. "Tabii ki" dedim ben de. 5 dakika sonra beni görüntülü aradı. GÖRÜNTÜLÜ ARADI! Yeni uyanmıştım, üzerimde pijama, saçımda rezalet bir topuz... Açtım tabii ki ve sevimli bir host-mom ile karşılaştım. Beni şirketteyken aramıştı. O kadar hızlı konuşuyordu ki söylediklerinin %20sini kaçırdığımı itiraf etmeliyim. Ama biriyle konuşurken bir sıcaklık hissedersiniz, tamamen olumlu olursunuz ya, işte tam olarak öyleydim. Bana sayısız soru sordu. Camdan manzarasını gösterdi. Daha önce 4 farklı AuPair'leri olduğundan, onlarla olan anılarından bahsetti. Nasıl birisi istediklerinden... Kendi odam ve banyom olacağından... Çocuklardan...
Bizim 10 dakikalık konuşmamız 1.5 saat sürdü. Ve çok keyif alarak geçirdiğim bir 1.5 saatti. Görüntülü görüşmemiz bittikten sonra gün boyunca konuştuk ve bana ailesine ait bir sürü fotoğraf attı. Ben de balo fotoğraflarımı... 😆
Görüşmemizden sonra sistemdeki bütün dosyalarımı indirmişler. Host-mom beni eşiyle tanıştırmak istediğini söyledi ve ertesi gün için saat belirledik. Host-dad sert mizaçlı olmasına rağmen güzel konuşan birisi. İkinci görüntülü aramada önce anneyle sonra babayla sonra tekrar anneyle konuştum ve anne bana benimle ilgili rahat hissetiklerini, ben de öyle hissediyorsam eşleşmek istediklerini söyledi. Beynimde havai fişekler patladı. Gözümde kalpler çıktı. "Tabii ki" dedim. "Tabii ki ben de eşleşmek isterim."
Çünkü eğer birisi bana gelip nasıl bir aile istdeğimi sorsa ben tam olarak böyle bir aile tarif ederdim. Hepsi okula giden ve creative etkinliklerden hoşlanan çocuklar, sıcak ve eğitimli ebeveynler, kendi odamı ve banyomu sunacak bir ev... Genel tabloya baktığımda tek eksiğin bir evcil hayvan olduğunu görüyorum. Çok yaygın olmasına rağmen neden bakmadıklarını hiç sormadım.
Sonuç itibariyle, 3 ay içerisinde, içime çok sinen bir aileyle eşleşmiş oldum. Şirketteki arkadaşlarımın da aynı sonuçları elde etmesi beni çok sevindirdi. Yani, hepsinin gerçekten içlerine sinen ailelerle eşleşmiş olmaları... Çünkü burada kocaman bir 1 yıldan bahsediyoruz, birkaç hafta değil. Hangi eyaleti istediğiniz değil, hangi aileyle güzel bir yıl geçireceğiniz önemli. Kendim de yaşadığım için biliyorum, lütfen umutsuzluğa kapılmayın. Er ya da geç, bu işe başlarken aklınıza düşmüş aile profiliyle karşılaşacaksınız.
Eklemek istediğim son şey; görüşme öncesi hazırlıklarım... O kadar önem verdiğim, arkadaki çiçeğin açısına kadar düşündüğüm görüntülü aramalarım olumsuz sonuçlanırken yataktan kalkıp yaptığım görüşmemin olumlu sonuç vermesi... Bazen gerçekten akışına bırakmak gerekiyor.
Vize sürecimi ve bavula neler koyacağımı bir sonraki yazımda anlatacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder